Η ιστορία μου ξεκινάει από πολύ παλιά, σε μια εποχή που στη μόδα δεν ήταν μόνο η Μπάρμπι αλλά και η Σίντι και η Μπι Μπι Μπο. Αν δεν ξέρεις σε τι αναφέρομαι μάλλον έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας. Δεν είναι όμως στην ηλικία το θέμα. Το θέμα είναι ότι από αυτές τις τρεις διάσημες τότε κούκλες εμένα η αγαπημένη μου ήταν η Σίντι. Αχ, η Σίντι! Πλέον δεν κυκλοφορεί,αλλά τότε μεσουρανούσε!
Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Η νονά μου, που τώρα έχει φύγει από τη ζωή, ήταν μια καλοσυνάτη ηλικιωμένη κυρία από ένα μακρινό χωριό και την έβλεπα σπάνια. Πάντα φυσικά μου έδινε μποναμά, χαρτζιλίκι, αλλά ποτέ δε μου έστελνε δώρα ή παιχνίδια. Σε αντίθεση με τις νονές των αδερφιών μου που ήταν από την πόλη και τους έστελναν ανελλιπώς κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα τα δώρα, τα παιχνίδια και τις λαμπάδες τους.
Η νονά του αδερφού μου μάλιστα έστελνε σε όλους μας δώρο. Ναι μεν στο βαφτιστήρι της έστελνε πάντα κάτι ουάου αλλά στο δέμα είχε πάντα δώρο για μένα και την αδερφή μου την Ερωφίλη.
Να σημειωθεί ότι η τυχερή η Ερωφίλη είχε πάντα δύο δώρα: ένα από τη δική της τη νονά και ένα από του αδερφού μου τη νονά.
Ο αδερφός μου είχε κανονικά το ουάου δώρο από τη νονά του και εγώ δεν έμενα χωρίς δώρο, χάρη στην απίστευτη γενναιοδωρία της νονάς του αδερφού μου.
Δε ζήλευα τα δώρα τόσο, όχι, μου αρκούσε το δώρο από τη νονά του αδερφού μου, που δε με ξεχνούσε ποτέ.
Ζήλευα όμως που είχαν νονά που τους έστελνε δέμα.
Ζήλευα την αναμονή, την έκπληξη, τη χαρά να ανοίξουν το δέμα τους μόνοι τους. Εγώ περίμενα υπομονετικά να μου δώσουν το δώρο που μου είχε στείλει η νονά του αδερφού μου, κι από την άλλη, η τυχερή η Ερωφίλη είχε πάντα δύο δώρα!
Στο διά ταύτα λοιπόν, είμαι περίπου 7-8 χρονών, κοντεύουν Χριστούγεννα και περιμένουμε τα δέματα από τις νονές, τα αδέρφια μου δηλαδή, αλλά ως γνωστόν, κοντά στο βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα, κι η γλάστρα ήμουν εγώ.
Της γλάστρας λοιπόν εκείνη τη χρονιά της είχε καρφωθεί ότι θέλει κούκλα.
Στα τρελά μου όνειρα ήθελα τη Σίντι, στα λιγότερα τρελά τη Μπι μπι μπο και στην ανάγκη και η Μπάρμπι καλή ήταν. Για κάποιο λόγο, η Μπάρμπι ήταν τελευταία στην κατάταξή μου.
Επιτέλους έφτασε η μέρα η μεγάλη, ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά.
Εμείς, βέβαια, δεν κάναμε Χριστούγεννα στις 25 Δεκέμβρη, εμείς κάναμε Χριστούγεννα όταν έστελναν τα δώρα οι νονές. Με όποιας νονάς το δέμα έφτανε πρώτο γιορτάζαμε τα Χριστούγεννα, με το δεύτερο δέμα από την άλλη νονά κάναμε και Πρωτοχρονιά.
Έρχεται λοιπόν δέμα από τη νονά του αδερφού μου. Καθώς ο αδερφός μου ανοίγει το δέμα και εγώ με την Ερωφίλη καθόμαστε κυκλικά γύρω του λες και καλούμε πνεύματα, βλέπω μέσα στα άλλα ένα πακέτο περιτυλιγμένο με ωραίο χαρτί, ορθογώνιο , σε σχήμα που θα ταίριαζε ταμάμ σε κούκλα και προσεύχομαι να είναι αυτό το δικό μου δώρο και όχι της Ερωφίλης.
Μετά από μερικά δεπτερόλεπτα, που έμοιαζαν αιώνες, ο αδερφός μου δίνει σε μένα το ορθογώνιο πακέτο, όχι φυσικά από την καλή του την καρδιά, έλεγε το όνομά μου επάνω.
Είχα εκστασιαστεί, ήμουν σίγουρη ότι κάτω από το ωραίο περιτύλιγμα κρυβόταν η κούκλα που περίμενα, δεν είχε σημασία η μάρκα, από το σχήμα ήμουν σίγουρη ότι ήταν κούκλα μέσα.
Σχίζω ανυπόμονα το χαρτί περιτυλίγματος και μένω άφωνη. Δεν ήταν κούκλα φυσικά. Αν νόμιζες ότι το πάω τύπου "όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνομωτεί" και τέτοια, μάντεψες λάθος. Το ορθογώνιο παραλληλόγραμμο πακέτο σε σχήμα κούκλας είχε μέσα έναν όρθιο Άγιο Βασίλη πάνω σε μία βάση. Ο Άγιος κρατούσε ένα κερί και κάτω από τη βάση είχε δύο κουμπάκια. Με το ένα άναβε το κερί (όμπβιουσλι) και με το άλλο ο Άγιος Βασίλης κουνιόταν πέρα δώθε.
Καθόλου δεν ικανοποιήθηκα που το δώρο μου ήταν ο Άγιος Βασίλης αυτοπροσώπως. Αντιθέτως είχα γίνει ένα ράκος. Όχι επειδή δεν πήρα την κούκλα, αλλά επειδή πήρα τη λαχτάρα. Μα να έχει τέτοιο σχήμα και τελικά να μην είναι κούκλα;Να με ξεγελάσει έτσι το σύμπαν; Να είναι το πακέτο ίδιο σε σχήμα με κούκλα και από μέσα άνθρακες ο θησαυρός;
Η ειρωνεία είναι ότι αυτός ο Άγιος Βασίλης με το κερί του (που δεν εκτιμήθηκε όσο θα του άξιζε λόγω παραπλανητικής συσκευασίας) πιθανόν να κόστισε στην καημένη τη νονά του αδερφού μου πολύ περισσότερα από ότι μια κούκλα.
Μετά από ενδελεχή έρευνα στο διαδίκτυο, για να πάρεις μια γεύση, το κουτί που νόμιζα ότι περιείχε την πολυπόθητη κούκλα, τελικά περιείχε ακριβώς αυτό τον Άγιο Βασίλη . Πες μου τώρα εσύ αν είχα δίκιο ή όχι που απογοητεύτηκα. (Το link δεν είναι affiliate που σημαίνει ότι δε θα έχω κανένα απολύτως κέρδος αν προβείς σε αγορά του συγκεκριμένου διακοσμητικού, άρα αυτός ο Άγιος Βασίλης ούτε καν τώρα δε μπορεί να μου φανεί χρήσιμος σε κάτι!)
Τέλος πάντων, πώς το ξεπέρασα ούτε εγώ ξέρω. Η επιθυμία μου όμως παρέμενε.
Ήθελα μια κούκλα και ένα χρόνο αργότερα πίστεψα πια πως είχε έρθει η στιγμή. Το ίδιο σκηνικό: Έρχεται δέμα, ο αδερφός ανοίγει, εγώ και η Ερωφίλη από πάνω και κάπου εκεί μέσα στο μεγάλο δέμα, ένα παραλληλόγραμμο πακέτο, τυλιγμένο και σε σχήμα ίδιο κούκλας. Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι είναι κούκλα στο πακέτο, αλλά δεν ξέρω ακόμα αν είναι για μένα ή για την Ερωφίλη. Δεν ενθουσιάζομαι ακόμα, περιμένω πρώτα να σιγουρευτώ ότι το δώρο το παραλληλόγραμμο είναι το δικό μου. Και ναι, είναι! Ο αδερφός μου μου το δίνει, όχι από την καλή του την καρδιά, έγραφε το όνομά μου επάνω, και εγώ είμαι σίγουρη, είμαι πεπεισμένη ότι σε αυτό το σχήμα πακέτου δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο εκτός από κούκλα. Οκ,τίποτα άλλο εκτός από κούκλα και Άγιος Βασίλης με κερί, αλλά αυτό ήταν πέρισι.
Φέτος θα ήταν η κούκλα.
Σχίζω το περιτύλιγμα περιχαρής και μένω άγαλμα. Όχι, δεν ήταν πάλι Άγιος Βασίλης. Ήταν ένας άγγελος, ντυμένος στα λευκά, όρθιος μ'ένα κερί στο χέρι, να ψέλνει Ωσαννά. Όχι, δεν έψελνε, παρασύρθηκα. Σε ίδια φάση με τον Άγιο Βασίλη, είχε μια βάση με δύο κουμπάκια. Μάντεψε: Με το ένα άναβε το κερί και με το άλλο ο άγγελος κουνιόταν πέρα δώθε.
Έβαλα τον άγγελο απέναντι από τον Άγιο Βασίλη να κοιτιούνται κάτω από το δέντρο και έμεινα να κλαίω τη μοίρα μου και την κούκλα μου.
Την ιστορία αυτή μπορεί να τη γράφω πρώτη φορά, αλλά η Ερωφίλη, που είχε πάντα δύο δώρα, την είχε ακούσει αρκετές φορές και κάποια στιγμή δεν άντεξε. Αποφάσισε να κάνει τη νονά μου και κάποια Χριστούγεννα (που ήμασταν πλέον μεγάλες, η Ερωφίλη σπούδαζε κι εγώ είχα τελειώσει το Πανεπιστήμιο) μου αγόρασε δώρο την πολυπόθητη κούκλα: ήταν η Μπάρμπι νύφη!*(Η Σίντι δεν κυκλοφορούσε πλέον).
.Κατασυγκινήθηκα εννοείται.
Την κούκλα την έχω ακόμα, κι ας έχουν περάσει τουλάχιστον δέκα χρόνια από τότε. Κάποια στιγμή λοιπόν, που έλεγα αυτή τη γλυκόπικρη ιστορία στον άντρα μου, του έδειξα την κούκλα και τα συμπράγκαλά της με φανερή συγκίνηση λέγοντας με τρεμάμενη φωνή:
"Κι αυτή είναι η χτένα της Μπάρμπι, κι αυτό το δαχτυλίδι της Μπάρμπι..."
Στην κορύφωση της συγκίνησης, ο άντρας μου με διακόπτει:
"Κι αυτό τι είναι;Το πιγκάλ της Μπάρμπι;"
Η συγκίνηση έφυγε και έσκασα στα γέλια, δεν ήταν το πιγκάλ της Μπάρμπι φυσικά, ήταν η ανθοδέσμη της Μπάρμπι-νύφης, αλλά πού να ξέρουν οι άντρες από κούκλες κι από ανθοδέσμες.
Αυτή ήταν η Χριστουγεννιάτικη ιστορία μου για το challenge συγγραφής της Ερωφίλης και τώρα πρέπει να κάτσω να τη μειώσω στις 900 λέξεις γιατί το challenge έχει και κανόνες. Ωστόσο, επειδή η τυχερή η Ερωφίλη είχε πάντα δύο δώρα (άντε καλέ που ζηλέυω, πώς σου ήρθε;) δε μειώνω τίποτα κι αν θέλει η Ερωφίλη να κάνει επιμέλεια μόνη της στην ιστορία μου.
Εσένα ποια ήταν η αγαπημένη σου κούκλα; Ποιο χριστουγεννιάτικο δώρο θυμάσαι με συγκίνηση;
*Το link για τη Barbie νύφη είναι affiliate, που σημαίνει ότι αν αγοράσεις τα Χριστουγεννιάτικα δώρα σου από το κατάστημα που προτείνω θα έχω μια μικρή προμήθεια,χωρίς δική σου επιβάρυνση. Η δική μου Barbie νύφη, όπως φαίνεται κι απ'την περιγραφή παραπάνω είχε εκτός από την ανθοδέσμη και χτένα και δαχτυλίδι.
Υ.Γ. Αν έχεις φίλες bloggers δες εδώ ιδέες και προτάσεις δώρων για bloggers και youtubers και προς θεού μην τυλίξεις πακέτο που σε σχήμα μοιάζει με κάμερα και μέσα έχει διακοσμητικά για το δέντρο,ασε το χωρίς περιτύλιγμα καλύτερα. Αν το τυλίξεις, παρά τις προειδοποιήσεις μου, βάλε μέσα κι ένα κουτί χαρτομάντιλα, θα χρειαστούν.
